Μύθοι και αλήθειες για την 28η Οκτωβρίου που όλοι οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν...

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές» (Διονύσιος Σολωμός)

Η εφετινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου είναι ξεχωριστή. Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια σήψεως και παρακμής, ένα εθνικιστικό κίνημα εισήλθε δυναμικά στα πολιτικά πράγματα της πατρίδος μας και είναι αποφασισμένο να σπάσει τις κατεστημένες αντιλήψεις και να τα αλλάξει όλα.



Και πρώτα-πρώτα να αποκαταστήσει στο βάθρο της την πραγματική Ιστορία αυτού του τόπου, που τόσο έχει κακοποιηθεί και διαστρεβλωθεί από τους μαρξιστές και τους συνοδοιπόρους τους, υπό την ανοχή της… «χαζοχαρούμενης ελαφροδεξιάς».

Προς την κατεύθυνση αυτή να κάνουμε σήμερα ένα βήμα και να αναφερθούμε στους μύθους και τις αλήθειες για την 28η Οκτωβρίου. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Μύθος 1ος: Το «ΟΧΙ» το είπε ο λαός κι όχι ο «φασίστας», «γερμανόφιλος» κ.τ.λ. Ι. Μεταξάς. Υπάρχει και μια παραλλαγή του μύθου: Ναι μεν ο Ι. Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ», όχι όμως γιατί το ήθελε, αλλά γιατί… αναγκάσθηκε. Αλλιώς, θα τον ανέτρεπε ο λαός!

Η αλήθεια: Ο μύθος αυτός είναι γελοίος, η δε παραλλαγή του ακόμα πιο γελοία. Ασφαλώς το «ΟΧΙ» το είπε πρώτα ο Ι. Μεταξάς και εν συνεχεία το είπε και ο ελληνικός λαός. Αν ο Ι. Μεταξάς είχε πει «ναι» και μέχρι που να καταλάβουν οι Έλληνες τι ακριβώς συμβαίνει, οι Ιταλοί θα είχαν πλημμυρίσει την χώρα. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και τον Εθνικό Κυβερνήτη Ι. Μεταξά, δεν θα υφίστατο 28η Οκτωβρίου και το Έπος του ’40 δεν θα γραφόταν ποτέ!

Μύθος 2ος: Ο ελληνικός λαός πολέμησε κατά του φασισμού.

Η αλήθεια: Εάν κανείς ερωτήσει αυτούς που διαδίδουν τον μύθο για την φύση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, σίγουρα θα απαντήσουν ανεπιφυλάκτως: «ήταν ένα φασιστικό καθεστώς». Πως, λοιπόν, επολέμησε ο ελληνικός λαός κατά του φασισμού, ενώ εκυβερνάτο από ένα επίσης φασιστικό καθεστώς; Με την ίδια λογική (του παραλόγου) κάποιοι Ιταλοί μπορούν να ισχυρισθούν ότι και ο ιταλικός λαός πολέμησε κατά του… φασισμού (του ελληνικού). Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες πολέμησαν υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ πατρίδος, κι όχι κατά του οποιουδήποτε πολιτεύματος.

Μύθος 3ος: Η Ελλάς ήτο στρατιωτικώς απροετοίμαστη για πόλεμο.

Η αλήθεια: Η Ελλάς ήτο πλήρως προετοιμασμένη για πόλεμο, και στρατιωτικώς και ηθικώς, καίτοι ο Ι. Μεταξάς είχε σκοπό να τηρήσει πάση θυσία αυστηρή ουδετερότητα. Το 1936, ο Ι. Μεταξάς είδε την βουλγαρική απειλή και ξεκίνησε την κατασκευή μεγάλων οχυρωματικών έργων, της περίφημης «Γραμμής Μεταξά», που κάλυπτε όλη την μεθόριο με την Βουλγαρία. Η κατασκευή της «Γραμμής Μεταξά» αποπερατώθηκε το 1939. Με την Ιταλία δεν είχαμε βεβαίως κοινά σύνορα –τα αποκτήσαμε το 1939, μετά την αιφνίδια κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς- οπότε ήταν αργά για να κατασκευασθεί κι εκεί μια ανάλογη «Γραμμή Μεταξά». «Εντός δύο και ημίσεος ετών κατορθώσαμεν να δαπανήσωμεν δια την πολεμικήν μας παρασκευήν 9 ½ δισεκατομμύρια δραχμών δια να οπλίσωμεν την Ελλάδα κατά ξηράν, θάλασσαν και αέραν, κατά τρόπον, ώστε υπερήφανα πλέον να δύναται να υπερασπίσει την ακεραιότητάν της και την τιμήν της», διακήρυττε το 1939 ο Ι. Μεταξάς. Έναν χρόνο αργότερα τα λόγια του εκείνα δικαιώθηκαν στα βορειοηπειρωτικά βουνά.

Μύθος 4ος: Ο Ι. Μεταξάς (ο «Μπαρμπα-Γιάννης» όπως τον αποκαλούσε ο ελληνικός λαός) ήταν «τύραννος», «δικτάτωρ», «καταπιεστής του λαού» κ.τ.λ., το δε καθεστώς του «λαομίσητο».

Η αλήθεια: Κατ’ αρχάς, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου δεν επεβλήθη δια της βίας. Ο Ι. Μεταξάς ήταν ήδη πρωθυπουργός της Ελλάδος από τον Απρίλιο του 1936, με την υποστήριξη όλων των κομμάτων της βουλής – εκτός του ΚΚΕ. Από τότε άρχισε το ΚΚΕ την έφοδο για κατάληψη της εξουσίας, οργανώνοντας απεργίες και αιματηρές συγκρούσεις με τον Στρατό και την Χωροφυλακή. Εξήγγειλε δε γενική πανελλαδική απεργία για την 5η Αυγούστου, που θα σήμαινε την αρχή εμφυλίου πολέμου, όπως στην Ισπανία. ‘Όμως, μια ημέρα νωρίτερα τους πρόλαβε ο Ι. Μεταξάς και με δύο διατάγματα διέλυσε την βουλή και τα κόμματα, ενώ ανέστειλε και ορισμένα άρθρα του Συντάγματος. Έτσι, χωρίς να ανοίξει μύτη, προέκυψε το εθνικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Εν συντομία, μερικά από τα κυριότερα επιτεύγματα του Ι. Μεταξά (τα οποία καταργούνται στις μέρες μας από τις κυβερνήσεις του Μνημονίου):

1ον) Εξαφάνιση της ανεργίας.

2ον) Ίδρυση του ΙΚΑ, της ΓΣΕΕ και της Εργατικής Εστίας.

3ον) Καθιέρωση της αδείας μετ’ αποδοχών.

4ον) Καθιέρωση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

5ον) Καθιέρωση του δώρου και των αμειβομένων υπερωριών.

6ον) Καθιέρωση της αργίας της Κυριακής.

7ον) Επιβολή κατωτάτου ορίου μισθών και ημερομισθίων (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα).

8ον) Καθιέρωση της Πρωτομαγιάς ως Εθνικής Εργατικής Εορτής.

9ον) Απαγόρευση της εργασίας ανηλίκων.

10ον) Υποχρεωτική προικοδότηση των εργατριών από τους βιομηχάνους.

11ον) Δωρεάν εισιτήρια στους εργάτες για το θέατρο, τον κινηματογράφο κ.α. εκδηλώσεις, μέσω της Εργατικής Εστίας.

12ον) Πλήρης διαγραφή των αγροτικών χρεών.

13ον) Ίδρυση της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας (ΕΟΝ).

14ον) Αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων, εκσυγχρονισμός του εξοπλισμού των, ανύψωση του ηθικού των, κατασκευή της «Γραμμής Μεταξά». Τα αποτελέσματα φάνηκαν στο Έπος του ’40.

15ον) Αξιοποίηση του εθνικού πλούτου, με γεωτρήσεις για την ανεύρεση και άντληση των πετρελαίων μας –κατ’ αρχάς- στην περιοχή του Κατακώλου Ηλείας. Εάν δεν ερχόταν ο πόλεμος και διατηρείτο το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, η Ελλάς θα ήτο από την δεκαετία του ’40 μια πάμπλουτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα και δεν θα φθάναμε ποτέ στα σημερινά χάλια!

«Λαομίσητος», λοιπόν, ο Ι. Μεταξάς, συμφώνως με τους κομπλεξικούς μαρξιστές. Για να δούμε τι λέει επ’ αυτού ο Μίκης Θεοδωράκης («Καθημερινή» της 29/10/2006): «Ο θάνατος του Μεταξά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Στην Τρίπολη, πρέπει να σου πω ότι έγιναν μνημόσυνα σε διάφορες εκκλησίες. Κι εμείς πήγαμε σε μια εκκλησία, όχι στη Μητρόπολη, σε μια άλλη, πιο μικρή. Την ώρα λοιπόν του μνημοσύνου, ο κόσμος έκλαιγε τόσο γοερά, ώστε από τη μία εκκλησία στην άλλη άκουγες τα κλάματα. Έκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά». Ας πάρουμε και μια δεύτερη γνώμη. Για να δούμε, λοιπόν, τι λέει και ο γνωστός αριστερός συγγραφεύς Βασίλης Ραφαηλίδης («Ιστορία του νεοελληνικού κράτους 1830-1974»): «Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε τον Μεταξά».

Μύθος 5ος: Όλοι οι Έλληνες πολέμησαν τον εισβολέα ενωμένοι σαν μια γροθιά.

Η αλήθεια: Ναι, όλοι οι Έλληνες πλην των κομμουνιστών. Κι αυτό, γιατί από τον Αύγουστο του 1939 ίσχυε το διαβόητο γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ. Μόλις άρχισε ο μεγάλος πόλεμος, κι ενώ οι Γερμανοί κατελάμβαναν μία προς μία τις χώρες της Ευρώπης, οι κομμουνιστές των χωρών αυτών αρνούντο –λόγω της ισχύος του συμφώνου- να πολεμήσουν! Είναι χαρακτηριστική η στάση των Γάλλων κομμουνιστών οι οποίοι την ώρα της γερμανικής επιθέσεως κατά της πατρίδος των, έριξαν το γνωστό σύνθημα «Πουρκουά - Πουρκουί» (γιατί και για ποιόν να πολεμήσουμε;). Τον καιρό εκείνο, πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου πάνω από την πατρίδα μας. Οι Ιταλοί προβαίνουν συνεχώς σε προκλητικές ενέργειες, με αποκορύφωμα τον ύπουλο τορπιλισμό της «Έλλης», ανήμερα της Παναγίας. Τι έλεγε τότε το ΚΚΕ; Με προκήρυξή του τόνιζε: «Ο τορπιλισμός της Έλλης είναι το πιο σοβαρό σημάδι που δείχνει πως η δικτατορία είναι πουλημένη στους Άγγλους ιμπεριαλιστές και πως η Ιταλία πασχίζει να την ξαναφέρει στα νερά της». Η ελληνική πολιτική λοιπόν –σύμφωνα με τους... ατσίδες του ΚΚΕ προκάλεσε τον τορπιλισμό της Έλλης! Όσο, δε, για το ποιός θα ευθύνεται για την επικείμενη ιταλική εισβολή : «...Δεν έχει σημασία, γιατί την ιταλική εισβολή την προκαλεί αυτή τη φορά η τυχοδιωκτική πολιτική της βασιλο-μεταξικής δικτατορίας που δημιουργεί στην Ιταλία ανησυχίες για την ασφάλεια των νώτων της...», τονίζεται στην ίδια προκήρυξη (πηγή: «ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», τόμος Δ΄, σελ. 500-504).

Η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος, βρήκε το ΚΚΕ διαλυμένο και τον αρχηγό του Ν. Ζαχαριάδη κρατούμενο στις φυλακές Κερκύρας. Την 2α Νοεμβρίου 1940, η εφημερίδα «Καθημερινή» δημοσίευσε μια επιστολή του Ζαχαριάδη για τον πόλεμο, την οποία χρησιμοποιούν σήμερα οι σύντροφοι των Βουλγάρων κομιτατζήδων για να αποδείξουν ότι ήσαν… αντιστασιακοί. Με την επιστολή του αυτή ο αρχηγός του ΚΚΕ –παραδόξως- καλούσε τον ελληνικό λαό να υπερασπισθεί την πατρίδα: «...Στον πόλεμο αυτό, διευθυνόμενο από την κυβέρνηση Μεταξά, πρέπει όλοι να δώσουμε τις δυνάμεις μας μέχρι τελευταίας ικμάδος. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας από τη θέση του α ανήκει στην Ελλάδα και στο λαό της. Οι εργάτες όλου του κόσμου είναι στο πλευρό μας».

Ωστόσο, η επιστολή αυτή θεωρήθηκε αργότερα πλαστή από το ΚΚΕ, με άρθρο του Πλουμπίδη (κατοπινού αρχηγού της δολοφονικής εαμικής οργανώσεως ΟΠΛΑ –Ομάδα Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών- περισσότερο γνωστού από την υπόθεση Μπελογιάννη) στον παράνομο «Ριζοσπάστη», τον Μάρτιο 1941, το οποίο τόνιζε: «Ιδιαίτερα, με το δημοσιευμένο στις φυλλάδες του Μεταξά της 2 Νοέμβρη πλαστό γράμμα του μεγάλου μας αρχηγού συν. Ζαχαριάδη, παράσυρε στην αυτοκτονία τον λαό» (πηγή: «ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», τόμος Ε΄, σελ. 36-37). Ο Πλουμπίδης (μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ) που μαζί με τους Κτιστάκη και Παπαγιάννη ήταν η «γνήσια» (η μη καθοδηγουμένη από την Ασφάλεια και τον Κ. Μανιαδάκη) διοίκηση του ΚΚΕ, είχε ρίξει τον Νοέμβριο του ’40 το σύνθημα «Πόλεμος στον πόλεμο», σύμφωνα με την εντολή της Μόσχας και της Γ΄ Διεθνούς.

Ένα μήνα αργότερα, στις 26 Νοεμβρίου 1940, ο Ζαχαριάδης έγραψε δεύτερη επιστολή, με την οποία κατήγγειλε τον πόλεμο της Ελλάδος ως «ιμπεριαλιστικό» και ζητούσε να σταματήσει αμέσως : «Ενάντια στη θέληση του λαού ο Μεταξάς έκανε και κάνει τον πόλεμο ενάντια στην Ιταλία σα μια επιχείρηση αντιλαϊκή-πλουτοκρατική-καταχτητική-φασιστική-ιμπεριαλιστική. Ο λαός είναι αποφασιστικά ενάντια σ’ ένα τέτοιο πόλεμο. ...Έξω απ’ αυτά, η Ελλάδα δεν έχει καμμία θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία» (πηγή: «Ν. Ζαχαριάδη-Συλλογή Έργων», έκδοση Κ.Ε. του ΚΚΕ). Στη συνέχεια, ο Ζαχαριάδης γράφει και τρίτη επιστολή, στις 15 Ιανουαρίου 1941, με την οποία προχωράει ακόμα πιο πέρα: «Ο Μεταξάς από την πρώτη στιγμή έκανε πόλεμο φασιστικό-καταχτητικό… Το αίμα των φαντάρων μας χύνεται άδικα, σήμερα δε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός εισπράττει σε αίμα των παιδιών της Ελλάδας, τους τόκους του κεφαλαίου που διέθεσε το 1935-36 για την παλινόρθωση του Γεωργίου και την εγκαθίδρυση της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά. Οι λαοί και φαντάροι της Ελλάδας και της Ιταλίας δεν είναι εχθροί μα αδέλφια και η συναδέλφωσή τους στο μέτωπο θα σταματήσει τον πόλεμο ...»

Κι ενώ τα στρατευμένα παιδιά του ελληνικού λαού αγωνίζονταν στο μέτωπο και απελευθέρωναν τη μία Βορειοηπειρωτική πόλη μετά την άλλη, οι εθνοπροδότες του ΚΚΕ τους καλούσαν να ...πετάξουν τα όπλα: «Καλούμε τους πολεμιστές μας ν’ αρνηθούν να πολεμήσουν πέρα απ’ τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Που μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο» (πηγή: «ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», τόμος Ε΄, σελ. 11-16). Τέλος, ενώ επίκειται η γερμανική επίθεση, στις 18 Μαρτίου 1941, το ΚΚΕ κάνει την ακόλουθη προδοτική- πουρκουάδικη έκκληση: «Η Κ.Ε. καλεί τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους μας να πάρουν στα χέρια τους τις διοικήσεις των μονάδων τους, εκλέγοντας προσωρινές επιτροπές, που ν’ αντιπροσωπεύουν όλους, από το στρατιώτη μέχρι το στρατηγό, όσοι συμφωνάνε σε τούτο το πρόγραμμα δράσης: Να προτείνουν ειρήνη στους απέναντι αντιπάλους τους και ν’ απαιτήσουν, απ’ το άλλο μέρος, παραίτηση της κυβέρνησης, σχηματισμό προσωρινής αντιπολεμικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας –ειρήνης, σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των συμφωνιών που κλείστηκαν με τους εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ένωση.

Η Κ.Ε καλεί την εργατική τάξη κι ιδιαίτερα τους εργάτες μεταφορών, ναυτεργάτες, λιμενεργάτες, αυτοκινητιστές κι εργάτες πολεμικών εργοστασίων, να εφαρμόσουν ενιαίο εργατικό αντιπολεμικό μέτωπο με όσους συμφωνάνε στην πλατφόρμα του Μετώπου εθνικής σωτηρίας-ειρήνης, συγκροτώντας επιτροπές εργοστασιακές κι επιχείρησης και να παλαίψουν με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, με κωλυσιεργία στην παραγωγή, με οικονομικές και πολιτικές απεργίες. Η Κ.Ε καλεί όλο τον εργαζόμενο λαό να πάρει παράδειγμα απ’ τον ηρωικό αδελφό λαό της Βουλγαρίας που κάνει ότι μπορεί για την αποκατάσταση της ειρήνης στα Βαλκάνια και την πραγματική συνεννόηση όλων των βαλκανικών λαών» (πηγή: «ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», τόμος Ε΄, σελ. 25-26). Ποιό ήταν «το παράδειγμα απ’ τον ηρωικό αδελφό λαό της Βουλγαρίας», που καλούσε το ΚΚΕ να μιμηθούμε; Ως γνωστόν, η Βουλγαρία είχε προσχωρήσει στον «Άξονα» και ο «ηρωικός αδελφός λαός της Βουλγαρίας» έραινε με άνθη τους Γερμανούς στρατιώτες που πέρασαν από κει. Σκεφθείτε, λοιπόν, τι μας καλούσε να κάνουμε το βουλγαροκομιτατζήδικο ΚΚΕ!

Τέλος, ακόμα και την ώρα που οι Γερμανοί προήλαυναν στην Ελλάδα, στις 14 Απριλίου του 1941, οι αμετανόητοι προδότες του ΚΚΕ εξέδωσαν την παρακάτω πουρκουάδικη ανακοίνωση- όνειδος, με την οποία μιλάει για «την πλάνη του λαού πως ο πόλεμος ήταν δίκαιος»: «Καλούμε όλο το λαό να σκεφτεί πόσο διαφορετική θα ’ταν η θέση του, αν η επιστράτευση της 28ης Οχτώβρη 1940 μετατρεπόταν σε λαϊκό ξεσήκωμα. Να σκεφτεί πόσες μανάδες θα χαίρονταν τα παλληκάρια τους, πως η Μακεδονία, ή Θράκη και όλα όσα ακόμα θα χάσουμε, θα γλύτωναν και πως αντί για μαγνητικές νάρκες, μπόμπες, πείνα και καταστροφές, ο λαός μας θα είχε στη χώρα του πραγματική ελευθερία. Να σκεφτεί ακόμα πως αν το σωτήριο αυτό ξεσήκωμα δεν έγινε, αιτία είναι η πλάνη του λαού πως ο πόλεμος ήταν δίκαιος». (πηγή: Το ΚΚΕ από το 1918 έως το 1931», τόμος Α΄, έκδοση Κ.Ε. του ΚΚΕ, Αθήνα 1947, σελ. 518).

Να κρατήσουμε, λοιπόν, το μήνυμα του «ΟΧΙ», απαλλαγμένο από την μαρξιστική προπαγανδιστική χιονοστιβάδα και τους μύθους των εμμίσθων προπαγανδιστών- παραχαρακτών της ενδόξου Ιστορίας μας. Ένα «ΟΧΙ» που είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο σήμερα, που οι προδότες ξεπουλάνε την Πατρίδα και την Τιμή μας. Ένα «ΟΧΙ» που χρειάζεται τώρα να ξαναπούμε. Να το βροντοφωνάξουμε!

Γ. Δημητρακόπουλος

Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός